jueves, 15 de enero de 2009

Proyecto "Miradas Públicas"

Este es un texto aparecido hoy en la prensa local (Diario de Ferrol):


"Miradas Públicas acerca el arte de vanguardia a la calle

Redacción - Ferrol


Estos días se ha puesto en marcha una interesante iniciativa para artistas emergentes de nuestra ciudad, gracias al patrocinio de la Fundación Arte+Parte y el Concello de Ferrol.


"Miradas Públicas" utiliza las calles para buscar la complicidad del viandante. Arte contemporáneo al alcance del ciudadano de a pie en estos tiempos de crisis. Una iniciativa que aprovecha locales desocupados para ofrecer un escaparate "diferente".

Son las propuestas de siete artistas gallegos vinculados con nuestra ciudad: Antonio E., Bibiana Xun, Xabier Rosto, Almudena Collado, "Frasquiño", Pedro Olaviña y Jon Eduard.

Todas las intervenciones tienen en común el ambiguo juego con el espectador respecto a la naturaleza de la vitrina: ¿obra o negocio? Las piezas se cuestionan así el arte contemporáneo generando un debate en torno a la doble naturaleza del arte como producto cultural o pura especulación para el consumo. Para ello se presentan precisamente en lo que anteriormente fueron escaparates de negocios.

La pieza de Antonio E. simula ser un escaparate de lámparas de cualquier tienda de decoración. Muy cerca, Bibiana Xun utiliza neones y letras pegadas sobre el cristal del escaparate para jugar con el espectador, invitándolo a entrar a una inexistente oficina de la Xunta. Otras obras utilizan novedosos medios, como pantallas de vídeo, fluidos corporales, leds al final de cables colgados del techo o incluso fotografías médicas ampliadas de genitales masculinos y femeninos con enfermedades venéreas, que denuncian el uso de imágenes escabrosas para la venta de productos.

En siete calles céntricas ferrolanas pueden admirarse hasta finales de Marzo los trabajos de estos jóvenes talentos, seleccionados por el prestigioso comisario David Lama."

http://lh4.ggpht.com/_OZB6zqEi8cc/SW-tguBKI5I/AAAAAAAAB-o/QFbUI7buYps/Focto008.jpgOs pongo aquí dos fotos -perdón, tuve que hacerlas con el móvil- de precisamente las dos obras mencionadas, que de no haber leído la noticia, me parecerían simples escaparates. ¡Ver para creer!https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiufbeVsvKb-rj4I_Kg0EnZ588YP6iwVI5xEajGKwcfEaFhtLPNi7H2l0YazfvIzcPb_blX-h-naPqLb1FR4zK15q1T7hT-s8HnaO6DduHZRT_vdiOJ5r9UshufDqib4uBqrkHmXEO5_K4/

Por ahora no he visto las otras "obras" que menciona el periódico, pero
os puedo decir que desde luego, en el caso de estas dos, nadie se
enteraba de que era "arte".

Miedo me da pensar en eso de las fotos de genitales y los "fluidos corporales". ¡Maldita "transgresión"!


81 comentarios:

Anónimo dijo...

Pois non teñas tanto medo, home, que a arte non morde!

Anxo Varela dijo...

Medo, medo... en realidade é máis do mesmo, pero só pensar un escaparate con "fluidos corporais" ou fotos de xenitais enfermos... non podo evitar pensar ¿e qué venderán aí? Penso que a xente no último que vai pensar en en cuestións artísticas.

Folks dijo...

Está claro que en realidad eso es una parafilia.

Folks dijo...

Lo de las lámparas digo. Lo de los fluídos es de lo más normalito.

Juanma Moreno dijo...

Verdad, más de lo mismo.

Qué sentido tiene hacer algo con el único objetivo de trasgredir, si de hecho a día de hoy estas cosas no son trasgresoras en absoluto?

mariano dijo...

Tienes toda la razón, Anónimo, este "arte" no muerde, es absolutamente inocuo...para eso está hecho...para eso, y para levantarse alguna subvención, así ya de paso.
El arte sí que muerde, sí que hace sentir algo a quien lo ve, algo que no sea indiferencia...lo que es obvio es que esto no es arte.

Fet dijo...

"...que denuncian el uso de imágenes escabrosas para la venta de productos..."
Pues al autor le daba yo un premio a la incongruencia, vaya.

Anónimo dijo...

Home! indiferencia indiferencia... por eiquí vexo moita xente mobilizada contra a arte contemporánea; parece que algo si que consigue provocar nestes foros. Por outra banda, quen di que toda a arte ten que ser transgresora? Pode ser o que lle pete a cadaquén, transgresora, tradicional, alegre, triste... Ou non? A min por exemplo o aspecto "maqueado" da pseudoconsellería da Xunta fíxome gracia, polo menos me fixo comezar o día cun sorriso nos beizos cando pasei por diante, que non é pouca cousa! Fixádevos que diferencia: a uns alégranos o día e a outros vos deixa fríos, é unha mágoa para vos ha, ha!

Anxo Varela dijo...

Anónimo, podes estar tranquilo. No meu caso, desde logo, isto faime rir. Pero moito, pódocho asegurar.

Anónimo dijo...

Pois claro que si, Anxova, unha das cousas máis importantes (polo menos para min) é o sentido do humor. O riso. E se a arte é quen de provocalo (intencionadamente ou non) para min xa é un éxito. É coma o asunto do artista checo ese que inventou a personalidade de 27 artistas, un de cada país da UE, que supostamente fixeran todos unha obra de cadanseu país a base dos estereotipos máis burdos... Para min ese tipo é un crack! Mira que rin con el e co descoloque dos políticos!

Anónimo dijo...

jaajaja... Bravo!
Un cordial saludo,
Xaqui

Anónimo dijo...

Pues nada, Anónimo, si para tí el arte es una carrera a ver quién engaña a quién, y eso te hace reir, mejor para tí, desde luego...supongo que tendrás como un gran artista a Ramón Calderón, el del Madrid, o a Aznar y a Bush, que nos colaron lo de las armas de destrucción masiva (que artistazos)..y a tantos y tantos otros.
Para mí el arte es otra cosa. El ingenio (suponiendo que las cosas que veo en los museos lo tengan, que lo dudo) no es suficiente.
Lo que me comentas del checo este es muy ingenioso, y será un crack, pero de ahí a ser un astista hay una distancia larga.

Anónimo dijo...

Hay talentos -deportivos, comunicativos, artísticos- que casi todo el mundo puede admirar, ... y luego existe un cierto tipo de valores artísticos que prácticamente hay que estar metido en una secta para detectarlos.
En mi opinión son todos igual de legítimos, pero NINGUNO de ellos debería de subvencionarse con dinero público: Los talentos admirables porque lo correcto es que los pague y sustente la propia gente concreta que los admira,... y las conceptualadas porque es inconcebible que se gaste el dinero de todos en aparatosidades innecesarias e incluso repelentes para la mayoría.

Los obras que ilustras con fotos en este post a mí me parece que pertenecen al segundo grupo... pero incluso aunque perteneciesen al primero, yo creo que estos viandantes anónimos que tanto se ríen con ellas son quienes deberían pagarlas a escote. No comprendo que haya que tirar dinero público de Fundaciones y Ayuntamientos en la diversión sibarítica de tan pocos individuos.

Anónimo dijo...

Totalmente de acuerdo, Brasas, el apoyo instucional no le hace ningún bien al arte.
Lo bueno acaba subsistiendo por sí mismo, y lo que no lo es no. En un entorno artístico donde hay subvenciones lo bueno se ningunea y esconde,para justificar seguir subvencionando chorradas.
Esa dinámica sólo se rompe como tú dices, el que quiera arte que lo pague, y el que quiera mierda, que la pague también...veremos cómo los exquisitos paladares degustamierdas extrañamente, se esfuman.

Anónimo dijo...

Home, quen dubida da capacidade de Ramón Calderón como xenio da disciplina artistica coñecida coma "paiasada total"? E Aznar? Se a súa vida é puro Shakespeare! A Bush vaille máis a performance continua...
Pero bueno, nada, serei unparvo eu por tomarme a vida cun pouco de cachondeo. Ademáis, que carallo, tedes razón: que collóns é iso das subvencións!!! Fóra subvencións xa!! Pero todas! As da arte! As do cinema! As do leite! As do agro! Como xa dicían os grandes artistas Aznar e Bush (non sei Calderón): Viva o capitalismo neoliberal!!!! E canto máis salvaxe mellor!!!

Anónimo dijo...

Ah, ya comprendo!!
el gran motivo para estar a favor de gastar el dinero público en esa mierda de arte que no interesa a casi nadie, es evitar que salga uno hablando de la leche y colocándote la etiqueta del "capitalismo neoliberal"
:D

Anxo Varela dijo...

Lo cierto es que no sé cuánto se invirtió en este "proyecto" tan "transgresor", pero el resultado está siendo la indiferencia, poca gente se ha enterado a pesar de lo mucho que están promocionándolo.

Pero a nuestro anónimo le diré que no se trata tanto ya de si subvención sí o subvención no... lo resumo en una palabra: TRANSPARENCIA. Eso es, principalmente, lo que falta siempre en lo del "arte contemporáneo". Nunca nos dicen qué méritos atesoran los "artistas" que han sido "elegidos", ni cuáles han sido los criterios, ni cuál ha sido el concurso. El concepto de "concurso público" es totalmente ajeno a la cosa cuando se habla de "arte". Todo es a dedo, y el reparto de parné también es un misterio.

Hombre, en este caso no sé si se habrán gastado mucho dinero, porque los resultados son cutres, ¡parece que todo se hubiera pensado en quince minutos!

Anónimo dijo...

ah, bueno, si el motivo para regalar subvenciones es "luchar contra el capitalismo"...eso si que es un buen chiste.
Nadie está contra las subvenciones a la leche ni al campo, todo lo contrario, ni contra muchas otras que harían falta y no hay, en sectores realmente productivos y que necesitan ayuda pública.
Pero las subvenciones al arte no tienen nada que ver con eso, el arte "in" es lo más elitista y antipopular que puda existir, y dado que suelen tratarse de obras con un valor desorbitado en el mercado en relación a los materiales que usan, no veo que necesiten subvención ni ayuda pública, al revés, deberían estar sometidas a una regulación estricta que haga que el dinero que generen (negro en su mayoría) cotizase y revirtiese en los que antes pagamos las facturas de todo ese cuento.
Ya que me hablas del campo, te voy a poner un ejemplo...supongo que conoces la feria agrícola de Silleda, digamos que el escaparate más grande (por lo menos por estas latitudes) de maquinaria y productos agrícolas, en la que los productores PAGAN por tener un stand donde vender sus productos al público (que creo que tambien paga por asisitir a este evento). Los productores pagan, pero con sus ventas les compensa el gasto, como ocurre con muchas ferias de este tipo de otros ámbitos económicos (incluyendo ferias del libro, que funcionan exactamente igual, para poner un ejemplo, digamos, cultural, sólo que aquí los productores se llaman editores)...
Pues ahora comparemos ese tipo de eventos (exposiciones abiertas al público) en el sacrosanto ARTE, por ejemplo en el CGAC:
Los productores (los "artistas" elegidos) no sólo NO PAGAN por tener acceso a exponer en el museo, sino que es el museo el que les paga LA OBRA (como lo oyes, es así en muchísimos casos)...les paga la confección de la obra que van allí a exponer (todo a cargo de los contribuyentes, por supuesto)...es como si en silleda, el erario público pagase la construcción de los tractores y la maquinaria que allí se va a exponer, no cobrase nada a los expositores, y estos al final se quedasen con las ventas.
Encima el criterio de acceso a la "feria"de arte es completamente opaco, es una decisión unipersonal cuyos criterios se desconocen...pedir que se declaren estos criterios es motivo para ser tachado inmediatamente de retrógrado y poco menos que neonazi (ese es un argumento que ya han conseguido incrustar a fuego en la sociedad, véase tu propio comentario sobre el capitalismo, en el que entiendes que solicitar rigor en las cuentas públicas de cultura es algo "de derechas"...yo opino todo lo contrario).
Y, en fín, en la feria de Silleda, por seguir con el ejemplo, los productores, ganaderos, etc, que allí venden, trabajan como es sabido con márgenes muy pequeños, a pesar de lo cual se les cobra dado que se entiende que la feria es un negocio para ellos. Los márgenes de los artistas que exponen en museos como el CGAC son estratosféricos, dado que su coste es igual a cero, no pagan alquiler de exposición, y su obra se revaloriza cientos de miles de veces sobre su coste automáticamente dentro del mundillo endogámico del que este museo es la punta del iceberg.
Podríamos hablar también de cúanto de todo este dinero generado, como dije antes, revierte en la sociedad que lo paga...si hablamos a nivel artístico y cultural, no estrictamente económico, creo que aún es más desolador ver las cifras de visitas de los museos de arte contemporáneo como el nuestro, y comporbar como todo el juego del "arte contemporáneo" no es más que un camelo para que unos pocos saquen tajada a un pastel que pagamos todos los demás, ante la evidente frustración de quienes SÍ se dedican a hacer arte.
Anónimo, nosotros nos tomamos la vida tan a cachondeo como tú, te lo aseguro, pero no creo que eso sea un motivo para ser indiferente ante cosas de este tipo.
Si tiene que haber subvenciones, que las haya, pero CONTROLADAS, porque lo que tenemos ahora es una mezcla de capitalismo neoliberal y falsa socialdemocracia, en la que, para justificar que el gobierno de turno (no sólo este ni aquí), cumple con sus "obligaciones sociales", se limita a soltar la pasta sin ningún control (en esto del control es donde realmente reside la naturaleza socialista de una administración), y sucede lo normal, que sea la gente con menos escrúpulos la que al final se quede con la pasta.

A mí eso no me hace gracia, qué quieres que te diga, y esa mentalidad (la de reirse de todo eso), sí que llevará a que, al final, por puro abuso y desidias pasadas, se cierre el grifo de dinero público, no sólo para el arte, sino también para la leche, el campo, y todo lo demás, y entonces sí vivamos en un mundo realmente capitalista neoliberal salvaje, donde cada uno tenga que ganarse cada céntimo con sangre.
Entonces ni tu ni yo podremos tomarnos la vida con tanto cachondeo.

Anónimo dijo...

http://www.noviembre.org/e-norte/html/modules.php?op=modload&name=News&file=article&mode=flat&order=0&sid=6180#4056

Anónimo dijo...

http://www.noviembre.org/e-norte/html/modules.php?op=modload&name=News&file=article&mode=flat&order=0&sid=6180#4056



(el anterior quedó cortado :)

Anónimo dijo...

Muy bueno el enlace, Brasas...
El director del CGAC dice en su entrevista que al museo no le interesan las cifras de visitantes porque está más centrado en "la investigación". A mí me gustaría saber, por dios que alguien me lo diga, qué cojones se investiga en ese edificio.
Y otro pasaje apoteósico es cuando le echa la culpa de la impopularidad del arte contemporáneo a "la dictadura franquista".
O sea, que a los que no nos gusta ese "arte" que nos pone y que pagamos, encima nos llama franquistas...

¡¡PERO ES QUE MANDA COJOOOONESSSSSSS!!!

Anónimo dijo...

Está ben o de comparar a feira de Silleda co CGAC. De tódolos xeitos, mira unha cousiña: "supongo que conoces la feria de arte contemporáneo ARCO, digamos que el escaparate más grande (por lo menos por estas latitudes) de arte, en la que los galeristas PAGAN por tener un stand donde vender sus productos al público (que creo que tambien paga por asisitir a este evento). Los galeristas pagan, pero con sus ventas les compensa el gasto, como ocurre con muchas ferias de este tipo de otros ámbitos económicos"
Coido que esta comparanza é un chisco menos demagóxica, non si? De tódolos xeitos, que ben que polo menos hai quen fala de subvencións controladas, porque vexo que hai quen insiste en que el arte que se lo paguen a escote los que gusten de él. Bravo! Eu voume preparando xa a pagar a escote todo o gasto público que se fai para promover o deporte, esa merda de actividade que eu nin gosto de ollar nin de practicar. CON QUE A MIN NON ME GUSTE É SUFICIENTE!!! Morte a todos os que fan cousas que a min non me gustan! Que é iso de quitarlles a subvención? Que les corten la cabeza!!!

Anónimo dijo...

Ah, otra gran razón para estar a favor de que se subvencione con dinero de TODOS el arte que NADIE quiere pagar, (ni siquiera los que os partís de risa con él :)

Que si estás en contra te sacarán el tema del deporte y te dirán que cortas cabezas ((claro, las de niños pequeños para luego comértelos))

Vaya argumentos, chaval, eres un auténtico QUEJICA!!

Anónimo dijo...

Hum... vexo que Brasas non é galego, ou polo menos non entende a retranca. En fin, pero para el. Serei más mesetario:
1. Eu estou encantado de pagar cos meus impostos o agro, o leite, o cinema e a arte.
2. Eu non me queixo, por iso non abro un blog para queixarme das (poucas) expos que se fan en Ferrol.

Anónimo dijo...

A ver, Retranqueitor :D
Desde el principio se nota que entraste a defender el "proyecto" -((¿comisario? ¿autor? ¿novio o familiar?... no hay muchas más opciones ;))
De lo que se trata es de que te curres un poco los argumentos: ¿Por qué se debe pagar con dinero público esas intervenciones? ¿qué aportan, si la gente NI LAS VE?
No te me salgas con la guerra de Irak

Anónimo dijo...

Si home si, comisario, pero da Stasi, así que ollo comigo!!

Anónimo dijo...

Sobre a guerra de Iraq: é lamentable, por suposto.

Juanma Moreno dijo...

Como mero espectador a este debate ruego:

Por favor, anónimo, ya que supongo que hablarás castellano a la perfección, qué trabajo te cuesta escribir en "mesetero", para que nos enteremos todos?

Es como si a una pregunta tuya te saliera yo en alemán o en inglés, que por otra parte podría hacerlo. No?

Entendámonos todos, en este crisol de culturas que supone el blog de Anxo!

Anónimo dijo...

Sí, Anónimo, ARCO es una feria donde las galerías pagan por estar...y a la que muchos artistas acuden con obras previamente pagadas por los Museos de Arte Contemporáneo (te aconsejo leerte el número 1 de nuestra revista, descubrirás cosas que igual te hacen cambiar de opinión), u otras administraciones públicas o derivados.
Los propios directores de esos museos compran obra en esa feria de la que hablas (el del CGAC, según denunció hace unos meses la voz de Galicia, lo hace él solito, sin dejarse asesorar por nadie), a cuenta de todos nosotros, así que mucho me temo que el movimiento de dineros que hay en esa feria, (como en la mayoría de las cosas que se parapetan bajo la etiqueta "arte contemporáneo") es en su mayor parte un movimiento de fondos públicos, un resplandor ficticio de una industria que no existe.
Es un puro circuito cerrado, estanco al resto de la sociedad, que no genera dinero, sino que lo toma de esa sociedad y luego lo salpica entre los miembros del rondo, dando una imagen de dinamismo y vitalidad que es totalmente impostada.
Esa es la diferencia de la que hablo con ferias de otras actividades económicas que lo son de verdad. Yo conozco mucha gente que se ha comprado un tractor o una vaca, pero no conozco a nadie que se haya comprado una obra de "arte contemporáneo"...al menos voluntariamente, porque vía impuestos nos las compramos todos, contra nuestra voluntad.
Tus argumentos se contradicen constantemente...defiendes las subvenciones y luego bramas contra el hecho de que se promueva el deporte por parte de las administraciones.
El deporte es un beneficio demostrado para todos los que lo practican, y es un hecho que esas personas son mucha gente...ahora mira bien las fotos que adjunta Anxo en su entrada y dime: ¿cuanta gente conoces que crea sinceramente que eso es arte? ¿crees de verdad que el eso que ahí ves (llámale arte si quieres, estás en tu derecho) debe ser subvencionado?

Anónimo dijo...

Rapaces: o mercado da arte e as súas diferenzas con outros mercados tócame o carallo agora. Eu só entrei eiquí para dicir que esta expo me pareceu pavera (nunca dixen que houbese xenios expoñendo nela). Nada máis. Que o que vin me gustou e punto. Se a vos non vos gustou síntoo, menos disfrutaredes. Esa é a única diferenza entre vos e máis eu: a min gústame a arte contemporánea e a vos non. Moi ben! Vos o perdedes! Por outra banda, JuanMa, paréceme fenómeno o de que me respondas en inglés ou alemán. Así todos aprenderemos algo máis!

Juanma Moreno dijo...

gut!
Glaube ich alle leute kann spreche alles Spraches!Na, hier wir kann viel viel lerne! Aber fur mich ist egal, aber wann ich habe dir das gefragt ist veil ist ein bischen schwer fur mich der Gallegich verstehen. Du kann Spanisch schreib, warum du antwort aus ein andere Sprache? Das ist nicht sehr richtig, oder?

Na, liebst du das scheisse-kunst?

Und es gibt auch eine kleine Überraschung fur dir! : )

Alles grusse.

Anónimo dijo...

Vedes como agora si comezamos a ser un verdadeiro "crisol de culturas" (Herr JuanMa dixit)?? Quen se apunta a engadirlle a isto outra lingua máis? Ves como non tes problema ningún para entender o galego? Sobre a arte-merda non vou a entrar, non sei que é iso. Só dixen que me fixo gracia o tema da oficina da Xunta! Por que faltarlle ao respecto a estes artistas dicindo que o que fan é merda? Insisto: simplemente porque non vos gusta? Moi ben, pero respetade! E sorride un pouquiño, home...

Juanma Moreno dijo...

Es mierda

No es una mierda literalmente, por supuesto, sigamos aprendiendo léxico y dicción en el blog de Anxo con estos ejemplos:

Por ejemplo, vas al super y la carne no tiene buena pinta, y dices: esta carne es una mierda. O ves un partido de futbol que resultó un pestiño y dices: menuda mierda de partido, y así, sucesivamente.

En cualquier caso, en alemán la palabra "mierda" se usa constantemente, mucho más que aquí, con lo cual en esa frase a nosotros nos puede sonar raro.

Y si, entiendo el gallego, pero muchas cosas se quedan en el aire, creo que es norma de educación básica el contestar en el mismo idioma que en el que te hablan. Y más aún si te lo han pedido ya.

Viel Spass

Carmen Martin dijo...

Pues hablando de gracias: a mí me hace reír pensar que al final un conceptual haga reír a alguien con su "obra", con lo sosos y aburridos que son!
¿Tendrían ellos esa intencionalidad? ¡Como se enteren!

Anxo Varela dijo...

Me alegro que nuestro anónimo gallego respete tanto el talento de los autores de estos "escaparates", pero a la gente que vi yo haciendo cola ante la supuesta oficina de la Xunta no creo que les hiciera gracia alguna. De hecho creo que ya ha habido alguna que otra protesta por el engaño que suponen estas instalaciones.

Anxo Varela dijo...

Perdón, se me cortó a la mitad...

Aún no he ido a ver el resto de las "instalaciones", pero según me contaron para ver el de los genitales enfermos hay que esforzarse, está en una calle poco transitada, y parece ser que las fotos son pequeñas.

El de las luces colgando del techo parece como si a un tendero se le quedaran encendidas las luces de Navidad, cuando lo vi, ayer en la calle del Sol, nadie se daba cuenta tampoco de su "artisticidad".

En mi opinión estos "artistas" son horteras como ellos solos, pero además, no parece que les haya llevado mucho tiempo "pensar" sus "obras".

Este "arte" me parece un puro timo. Y pena me da que el dinero público se gaste alegremente en este tipo de cosas, pero encima que lleguen incondicionales (perdón, incondicionais) y apoyen todo esto seguramente sin siquiera conocer ni los nombres de estos presuntos "artistas", sólo porque tiene la etiqueta "contemporáneo", me parece aún más triste. Que el poder abuse está mal, pero que haya peloteo con ese poder, está todavía peor.

Anónimo dijo...

No te preocupes, Anónimo, nosotros ya sonreimos mucho, ya lo creo, no nos damos parao de reir, y más que nos reimos a cada comentario que se suma en esta columna...yo creo que es a este tipo de arte, de artistas y a quienes lo veneran a quienes les falta sentido del humor.
No hay más que ir a un Museo de "Arte Contemporáneo" y observar qué amena es la gente que dice apreciar lo que ve, y lo que les cabrea que tú te rías de su "arte". Te hacen sentir su odio con su mirada, como en una secta...de hecho yo creo que esto del "arte contemporáneo" es lo más parecido a una secta que puede haber, en la que, como en las sectas, unos pocos se llevan la pasta y otros muchos hacen de tontos útiles para que todo funcione. Y ese ambiente de misticismo y seriedad que IMPONEN alrededor de sus mierdas es simplemente ridículo.
Por supuesto, desde dentro de la secta, todos los demás somos el enemigo, los "anticuados", los "incultos" o los cabreados.
Da igual que se diga en español, gallego o alemán...el arte es arte, y la mierda es mierda. Yo respeto que a tí te parezca arte esto, pero tú entenderás que a la mayoría de la gente no le haga ninguna gracia tener que pagar (sin derecho ni a opinar) este tipo de cosas.
A pesar de ello, me parece que esta gente, entre la que me incluyo, se toma con mucho más humor la vida y sus miserias que los artistillas que de repente deciden que una tienda de lámparas que ya existía es SU obra de arte, y encima te vigilan a ver si te ríes de la gilipollez que están diciendo.

Anxo Varela dijo...

Bueno, si fuera así sería apropiacionismo, creo que lo llaman así. Pero en este caso parece ser que han copiado una tienda auténtica. Vamos, que se trata puramente de "originalidad", según la 1ª Ley de la Originalidad Contemporánea (LOC1): "Si algo es considerado original, su copia es más original todavía" o bien la de la Transmisión de la Originalidad: "La originalidad ni se crea ni se destruye, sólo se transmite".

Anxo Varela dijo...

Pero en fin, original o no (que no) sigue sin ser arte.

Anónimo dijo...

Poder? Que poder? Estás de coña, Anxova? Non creo que estes artistas cheguen a fin de mes (vamos como a maioría da xente). Non pensemos que todo o mundo é Barceló... Insisto unha vez máis: para ti todo isto é un timo? POIS TI O PERDES!!! Pero os que disfrutamos da arte contemporánea (da que nos gusta) non estamos nin co poder nin somos amantes da merda. SIMPLEMENTE TEMOS GUSTOS DIFERENTES!!!! É TAN DIFICIL??? É TAN DIFICIL RESPECTAR ISTO???
O que di carmen é interesante, pero que máis me dá a min o que quixo expresar o artista? O que a min me vale é a miña experiencia, non podo renunciar a iso, non?
JuanMa: cada uno que hable en el idioma que quiera, ok? Que hablando en castellano no se incluye a TODOS, como decías antes: para empezar excluyes a nuestros hermanos portugueses (y a los chinos, y a los franceses...). Tú con tu alemán y yo con mi gallego, ok? Y si quieres saber como son capaces de convivir dos lenguas sin que cada uno tenga que cambiar el idioma continuamente pásate por galicia, o que te lo cuente Anxova.

Anxo Varela dijo...

Bueno, creo que, lleguen o no a fin de mes, el que a un tipo o tipa lo consideren "artista emergente" por parte de la oficialidad (Fundación Arte+Parte, David Lama...) le facilita un tanto las cosas. No creo que el de las lámparas haya pagado los gastos de la "obra de arte" o que los neones los haya hecho siquiera la tal Bibiana Xun, o comprado, o nada.

A mí, cuando pinto, los lienzos me cuestan dinero, y las pinturas, y el alquiler del estudio que comparto con Carmen...

Respecto al idioma, tú bien sabes que en Galicia las cosas están muy politizadas. Según he comprobado, más que en Catalunya. Hasta hablar en gallego o castellano, que sólo es hablar, se considera como un acto de militancia.

Te juro que a mí no me importa cambiar de idioma, y entiendo que aunque todos seamos muy cultos (pero yo no entiendo el alemán) usar una lengua común facilita las cosas a los de fuera. Por otra parte los portugueses no diferencian demasiado niño (castellano=criança) de niño (gallego=ninho), el gallego tal como lo escribimos les parece una especie de castellano raro.

Y francamente, sigo pensando que estas "obras" sí son un timo. Tienen de arte lo que yo de bailarina.

Anónimo dijo...

Bueno, rapaces, pois se (segundo di Anxova) en Galicia o idioma está moi politizado, e aínda por riba máis que en Cataluña, está claro que hai outra cousa na que non coincidimos. Que lle imos facer, vivimos mundos paralelos, pero distintos. Eu non vexo nin esa politización, e creo que calquera comparanza con cataluña está fóra lugar. Tampouco vexo unha sociedade corrompida especialmente polos artistas (todo iso que falades de subvencións inxustas).
En definitiva, o de sempre: que sempre hai xente inadaptada (como dicía Vicente Risco) en tódolos eidos. Pero ánimo! Cun pouco de esforzo veredes que en Galicia non todo é tan negro, nin a escena artística nin a situación sociolingüística!
Eu pola miña xa pouco máis podo dicir, porque sería insistir xa demasiado.

Anxo Varela dijo...

Evidentemente, miña muller (Carmen Martín), Mariano e eu mesmo somos artistas galegos e vivimos aquí. Coñecemos moitos máis. Por iso estou certo que a situación artística no noso pequeno país non é triste, en absoluto. Se falamos de arte, claro, non de pseudo-arte.

Traducción al castellano:

Evidentemente, mi mujer (Carmen Martín), Mariano y yo mismo somos artistas gallegos y vivimos aquí. Conocemos muchos más. Por eso estoy seguro de que la situación artística en nuestro pequeño país no es triste, en absoluto. Si hablamos de arte, claro, no de pseudo-arte.

Traducción al Pika-chu (idioma Pokémon):

Ka-kaaa-pika-pika, Pi piika (pika-pi Pikaa�Pi), pika-pika pi chu pikaa pikaa piikachu pi-kaaa-chu pi pikachu Pipi�. Kaaa-piika piikaa Chu�pi. pii kaa Kachu chuuuu chu Chu pi Pika-pika�pi Kachu�pikapi pi pika-pika Chuuuu�Pi Chu�pi pi pi piikaa, ka pi-kaaa-chu. ka piikachu ka chuu, chuuu, ka chu chuuuu-Kaaa.

Carmen Martin dijo...

Por favor, anónimo, no te vayas. Explícanos qué se nos está perdiendo en estas "instalaciones".

Ya sé que tal vez no llega con una explicación teórica, pero a mí me ayudaría a comprender a sus autores, a sus instalaciones y también a su público. Gracias, Grasias o pika-pika.

Juanma Moreno dijo...

No creo que los argumentos que nos dé Anónimo me conviertan en adorador de conceptualadas. Por lo menos a mí.

En cualquier caso: ánimo!

Yo por mi parte, por mi experiencia, en la facultad me enseñaron a apreciar este tipo de cosas, de las cuales antes no tenía ni idea. El paso de los años y mi inocencia hicieron que hiciera esfuerzos reales por tragarme infumables mamotretos.
Tras aprender a "apreciarlos", he llegado a comprenderlas e incluso hacer grandes esfuerzos por digerir exposiciones asépticas, con dípticos escritos en el lenguaje de Pikachu.

Tras esto, tras ver muuucho arte, (y "arte") tanto en museos como en galerías, cada vez me fui creyendo menos el pestiño conceptual, hasta llegar al actual hastío, en el cual no solo no me gusta, si no que no veo legítima su existencia a día de hoy. Lo entiendo, conozco sus argumentaciones, pero puedo decir que no me gusta, y que no es lo que yo quiero hacer.

Como me dijo un sabio una vez: "Hay que conocer al enemigo".

Y ya, para acabar con lo de las lenguas:
Yo no tengo nada en contra del gallego, lo entiendo (aunque me pierdo detalles). Me parece perfecto que se hable, no tengo nada en contra de eso. Lo único es que es de mala educación responder en un idioma diferente al que te preguntan (teniendo en cuenta que hablas en el que te preguntaron). Si un ingles me pregunta por la calle dónde está algún sitio, se lo diré en inglés, y no en castellano. Y sí, conozco lo que es hablar y escuchar varias lenguas a la vez, el año pasado viví en alemania, rodeado de alemanes, españoles, y gente de muchas nacionalidades más.

A mí este hilo de post más que gracia se me está haciendo incluso entrañable.

pika-pika!
chú!

Anxo Varela dijo...

Bueno, Juanma, totalmente de acuerdo. Carmen piensa lo mismo. Se trata sólo de la "retranca" o ironía gallega, que como bien sabes es una parte fundamental de nuestra forma de ser. Evidentemente, Carmen NO empezará a creer en lo que ya descartó, como bien explicas. Pero sí me gustaría a mí también que nos explicaran por qué una falsa oficina puede ser arte.

Anónimo dijo...

O que haxa que explicar que volo explique JuanMa, que di que sabe, aínda que despois renegase. Eu son simplemente público, dese que aínda vos pareza incríble, existe. Simplemente disfrutamos, sabemos catro cousas de arte contemporáneo, fainos pensar e xa está. Tamén me gustan outras cousas, e non coñezo o que facedes, se cadra é bo e todo!
Sobre a lingua xa non vou seguir, porque como sigades dicindo cousas tan semellantes as que di Núñez feijóo ou máis recentemente García Escudero, igual a xunta electoral vos mete un puro por propaganda ilegal; que estamos en eleccions, rapaces!!

Anxo Varela dijo...

Hola, creo que todos los que estamos hablando aquí tenemos -incluido Juanma- posturas abiertas respecto a las lenguas.

Yo he vivido tres, casi cuatro años en Barcelona, y te puedo decir que pese a lo que los de Feijóo digan, allí se vive una convivencia mucho más normalizada que en Galicia respecto a los dos idiomas oficiales. Lo normal en Catalunya es que se hable en el idioma que a uno le dé la gana. La mayoría hablan catalán, pero nadie entiende que uno es de izquierdas o derechas por hablar una u otra lengua, lo cual pienso es más normal que lo que pasa en nuestro pequeño país.

En Galicia, vuelvo a decir, el idioma sigue politizado, la mayoría ve militancia en el hecho de que uno use un idioma u otro. En mi caso, que me llamo Anxo, la mayoría incluso supone que como me llamo Anxo y no Ángel ya tengo que hablar gallego siempre y además pertenecer a algún partido nacionalista.

Eso no lo considero normal, el idioma y por supuesto el nombre, debe ser una elección personal y es independiente de las ideas que uno tenga.

En Catalunya, ya digo, esto funciona de manera más normal. Pero además, hay más educación, más civismo, pues cuando notan que uno es de fuera inmediatamente cambian al castellano en un 99% de los casos. Cuando estudiábamos, Carmen y yo les pedíamos que no cambiaran al castellano precisamente para escuchar y aprender el catalán.

Digo esto en castellano para que todos lo entiendan, sean de aquí o no. Espero con esto zanjar la cuestión de la lengua, que no es de lo que trata este post.

Y respecto a lo que dices sobre el arte, puedes estar seguro de que todos respetamos tus gustos, aunque no los compartamos.

Pero como personas relacionadas profesionalmente con este mundillo, entiende que tenemos que criticar lo que nos parece mal. No es nada personal, puedes creerlo.

Anxo Varela dijo...

Por otra parte, no dudo del ingenio de quien ha ideado esto, puedes estar seguro. Disfrutaría con ello, si en lugar de arte fuera algo de humor, una especie de cámara oculta... Hasta me harían gracia estas cosas si no quisieran meterlo en el apartado "arte".

Pero como dicen Carmen y Mariano, el humor está excluido, está prohibido en lo del "arte" contemporáneo. Como se enteren de que te parece gracioso te corren a gorrazos los grandes "artistas" estos.

Rubén dijo...

Hola a todos de nuevo. De verdad que no quiero polémica, pero es que no puedo dejar de puntualizar una cosita en esta conversación. En realidad se trata solamente de una anécdota, no de la discusión central, sobre la que no tengo nada (nuevo) que decir, salvo que creo que el anónimo cachondo demuestra que los acercamientos provechosos al arte contemporáneo pueden ser más diversos de lo que con frecuencia se piensa.

Recalo aquí de nuevo a causa de un blog reseñado hace tiempo por Anxo (el de Avelina Lésper), en el que había un post que inmediatamente llamó mi atención por estar encabezado con una imagen de "El juramento de los Horacios" de David (uno de mis artistas preferidos). El caso es que, como suele ocurrir con los artistas (o con las ideas) que uno ama especialmente, me sentí profundamente decepcionado al leer lo que allí se decía. Y no porque la interpretación de Avelina sobre David sea distinta a la mía, sino porque se apoya -lo siento, es mi opinión- en la ignorancia de bastantes aspectos que habría que conocer para escribir tan alegremente.

Traigo esto a colación (y ya entro en el tema) porque resulta que en esta misma conversación me encuentro algunas afirmaciones de nuestro querido Mariano que tampoco son dignas de alguien mínimamente cultivado en materia artística. Para que veáis que voy de buen rollo atribuiré tales ligerezas al tono simplista en el que todos solemos caer después de 40 posts, y no a la ignorancia de su autor.

Me refiero a esto:

A mí me gustaría saber, por dios que alguien me lo diga, qué cojones se investiga en ese edificio.
Y otro pasaje apoteósico es cuando le echa la culpa de la impopularidad del arte contemporáneo a "la dictadura franquista".
O sea, que a los que no nos gusta ese "arte" que nos pone y que pagamos, encima nos llama franquistas...


Mariano: sabes de sobra que en un museo de arte contemporáneo no sólo se hacen exposiciones. Por eso mucha gente prefiere referirse a ellos más como centros que como museos. El CGAC (como el MACBA o el Pompidou) publica muchos catálogos, libros y actas de jornadas a lo largo del año. Organiza cursos y congresos, así como otro tipo de actividades. Todo esto se puede consultar en la web, en los apartados "Proxectos" y "Publicacións". Estas actividades se desarrollan siguiendo determinadas líneas de investigación (o así debería ser); unos museos siguen una línea más pop (como el MUSAC) y otros más conceptual (como el MACBA). El CGAC no pasa por sus mejores momentos, sin embargo en los 90 fue un centro puntero y, por ejemplo, emprendió una puesta en valor de las relaciones entre alta y baja cultura que tuvo influencia mucho más allá del ámbito gallego. La exposición central de todo esto estuvo comisariada, por cierto, por Manuel Olveira.

Lo de la dictadura franquista es mucho peor. Mariano, créeme: nadie está llamando franquista a quienes no disfrutan con el arte contemporáneo. Olveira se refiere a algo que es historia del arte básica, y como es básico hay que conocerlo para opinar o, por lo menos, no engañar a la gente malinterpretándolo. Se trata del paréntesis que hubo aquí (y en Europa no) con respecto a muchos procesos culturales, políticos, etcétera. Circunscribiendo el tema al arte, pensemos que entre 1936 y 1976 es precisamente cuando se generalizan los cambios radicales anunciados por las vanguardias históricas (las cuales por cierto aquí tampoco calaron demasiado). Las segundas vanguardias en los 40 y 50, el auge del conceptual en los 60, el pop de los 70 (por mencionar algunos arquetipos) no tuvieron aquí equivalente más que a través de tímidos remedos (cuando los tuvieron), lo cual hizo que en los 80 todo el mundo (artistas y público) tuviera que ponerse al día a toda hostia. Y cuando uno trata de ponerse al día a toda hostia sin tener interiorizado todo el proceso anterior, lo que ocurre es que las cosas no se entienden bien. Pues de esa falta de educación es de lo que habla Olveira, una carencia que todavía estamos intentando paliar en pleno 2009.

Un saludo.

P.D. Siento no haber podido acercarme a Santiago en navidades, me fue totalmente imposible.

Anónimo dijo...

Que la dictadura franquista ha sido un paréntesis en la historia es algo evidente, y eso se nota aún en muchas cosas: en la falta de costumbre de diálogo y respeto y actitud verdaderamente democrática de nuestros políticos, en la (aún inexistente) separación entre la iglesia y el estado, en el enorme machismo que aún muestra nuestra sociedad, en la escasa justicia social y pobre regulación laboral que aún sufrimos... en definitiva, desgraciadamente, se nota en muchas, muchísimas cosas de nuestro día a día.
En lo que es la percepción del arte que tienen LAS PERSONAS no se nota absolutamente en nada, porque una persona no necesita un proceso historico inmaculado para ENTENDER o captar las obras de arte.
No sé hasta que punto hay que "ponerse al día" para apreciar "obras de arte" como las de las fotos que nos muestra Anxo.
A no ser, claro, que ese ponerse al día sea JUSTIFICAR teóricamente, con ayuda de peregrinas interpretaciones de la historia, que un escaparate con lámparas sea considerado arte.
Corrientes como el POP, como mencionas, si no tuvieron aquí su "equivalente" será porque no todo lo que pongan de moda los dólares tiene porqué tener un equivalente mimético en el resto del mundo. Eso también sería una dictadura.
El arte no es un actividad que tenga que ser "homologable" en todos los paíeses del mundo (esa es la palabra que usaban en Bellas Artes), ni es el resultado de un aséptico desarrollo histórico sin más, (además, la historia digamos "oficial" del arte, basada en una sucesión de movimientos, vanguardias y revanguardias, es algo en lo que yo no creo).
La España del franquismo era perfectamente conocedora de las "modernidades" del momento, y de hecho en esa época, la dictadura se esmeró en apoyar artistas "modernos" (Tápies, Dalí...)que limpiasen la imagen arcaica que de por sí daba la dictadura. Eso lo han hecho y lo hacen todas las tiranías (y en menor medida, los gobiernos democráticos también).
Por el contrario a todo esto que digo, si hay algo que para mí demuestra de veras nuestra escasa cultura democrática y la inercia aún de nuestra dictadura es la falta de transparencia de nuestras instituciones, entre las que incluyo, por supuesto, las culturales:
El director del CGAC echa la culpa a Franco (tiene cojones, insisto, e insistiré mil veces) de que la gente (tontos nosotros) no entienda ni aprecie el arte contemporáneo. En cambio él mismo, según han denunciado varias veces los medios, es el ÚNICO encargado de adquirir obra en foros como ARCO, sin hacerse acompañar (como es preceptivo en otros lugares) por un comité de expertos.
Cuando estalla una polémica por alguna adquisición de obra que ha hecho este señor (al que no conozco personalmente y contra el que no tengo nada, pero ilustra muy bien cómo funciona hoy lo del "arte contemporáneo"), como ocurrió con la obra de Kosuth, ni él ni nadie de la Consellería de Cultura se cree en la necesidad de dar explicaciones.
La propia Conselleira de Cultura se negó a dar explicaciones sobre la gestión y financiación (totalmente pública)del "desembarco cultural" de Galicia en Cuba, como si en vez de una funcionaria de la administración con la responsabilidad más alta posible sobre cada euro que gaste, ella fuera una autónoma o un ser independiente del mundo real...hasta que al final se demostró que en efecto, hubo irregularidades en la financiación de ese evento.
ESAS actitudes SÍ SON HEREDADAS DE UNA DICTADURA, y no el hecho de "entender" o no entender una obra de arte "contemporáneo".
AL arte y a la cultura, a mi entender, lo que más daño le hace a nivel institucional, es la falta de TRANSPARENCIA que pesa sobre él, y que se agrava en nuestro contexto cultural, en el que como tú dices, la democracia está en pañales.
Las cosas que yo he dicho en los posts no son producto de ninguna prisa ni ningún cansancio, ni de la ignorancia de nadie, son mi OPINIÓN, que por lo visto difiere de la tuya y no ocurre nada por eso.
Yo sigo esperando que alguien me explique QUÉ SE INVESTIGA en el CGAC, para justificar su presupuesto, y obviar su estrepitoso y constante fracaso como museo de exhibición pública...¿que hace publicaciones y "proyectos"?...aaaahh, menos mal, ya me quedo más tranquilo...bueno, yo también hago publicaciones, y tengo muchos proyectos, pero ¿qué tiene que ver eso con la palabra "investigar"?.
En un país que va a toda hostia hacia los cuatro millones de parados, que tiene una crisis presente y sobre todo futura, terrible, que una institución que no es otra cosa que un museo (un centro de exhibición de obras de arte), permanezca siempre vacía, porque insista en gastarse dinero de todos en arte que no interesa ni gusta a casi nadie, encima no de explicaciones de en qué y cómo gasta NUESTRA pasta, y como guinda nos diga, a través de su director, que si está vacía es porque también se dedican a "investigar", me parece un CHISTE.
Y que haya quien esté dispuesto a defender a capa y espada esta forma de que funcionen las cosas me parece aún peor...un chiste, pero un chiste de Arévalo.

Rubén dijo...

Mariano: ¿eres votante y/o simpatizante de UPyD? (lo pregunto totalmente en serio).

Anxo Varela dijo...

Coincido con Mariano. Y no voto ese partido (supongo que será el de Rosa Díez). Ser transparentes en el gasto público no creo que sea cosa de ideologías, sino de normalidad democrática.

Del mismo modo creo que eso de la coincidencia de corrientes artísticas, literarias, etc, a nivel mundial es un mito. Es una generalización basta y resulta artificial. Los movimientos artísticos, sociales, etc, se suceden en oleadas, y cada país, cada zona los asume en distinto tiempo, y con diferente intensidad. El Renacimiento, por ejemplo, tardó casi cien años en extenderse totalmente por Europa desde Italia. En sus primeras oleadas, en nuestro país, apenas consiguió cambiar la decoración, pero las estructuras, los modos, eran todavía tardogóticos.

Del mismo modo, ese empeño americano por homogeneizar el mundo apenas empieza ahora a funcionar, pero en los años 50, en España, los artistas eran perfectamente conscientes de lo que ocurría. Gente como Millares, etc, no se diferencian mucho de Burri y otros autores extranjeros. Otras tendencias, por ejemplo en la pintura figurativa, estaban tan al día aquí como en otros lugares: no en vano Kitaj pasaba las vacaciones en el país vasco. Su obra, y la de Hockney -y otros del grupo de Londres- era conocida y apreciada por el grupo de Madrid al que también pertenecía Antonio López.

Los pintores españoles más prestigiosos viajaron bastante por Europa y EEUU en aquella época. El oficialmente denostado Rafael Úbeda, que a nosotros nos dio clase en Pontevedra, fue Premio de Roma, conoció a Chirico, por ejemplo. Y a muchos artistas de su época que hoy están en los libros. No habría ClickAir, pero entonces también se viajaba.

Ese argumento no me vale en arte. La sociedad de la españa barroca estaba atrasada con respecto a otros países que ya eran democráticos, como Holanda o Inglaterra. ¡Pero coño, tenemos a Ribera, a Ribalta, a Zurbarán, a Velázquez!

Rubén dijo...

Lo de los posibles chanchullos de Olveira en el ARCO o Bugallo en Cuba lo voy a dejar porque no lo conozco en profundidad y creo que lo podemos obviar en una conversación que básicamente trata -por triste que así sea- sobre si el arte conceptual es un timo o no.

Sobre lo estrictamente artístico:

Realmente es notable tu incapacidad para entender que en un museo de arte contemporáneo se investiga (también en el museo del Prado o en el Louvre, por cierto). Si no aceptas como investigación el trabajo de formar una colección con un criterio determinado, promover el debate intelectual sobre ella, organizar exposiciones siguiendo unas líneas, fomentar la publicación de estudios sobre arte y estética, congresos, etcétera, efectivamente no la hay. No hay investigación. Quizás lo que te ocurre es que lo que no te gusta es el objeto de la investigación, no sé; no quiero discutir esto más.

Mucho más grave, tu insistencia en el tema del franquismo es toda una apología de la ignorancia. Dices que 40 años de dictadura (que fueron entre otras cosas 40 años de retraso artístico en la práctica y en la educación del público) en lo que es la percepción del arte que tienen LAS PERSONAS no se nota absolutamente en nada, porque una persona no necesita un proceso historico inmaculado para ENTENDER o captar las obras de arte. No sé hasta que punto hay que "ponerse al día" para apreciar "obras de arte" como las de las fotos que nos muestra Anxo.

Tú no crees que sea un problema la ausencia de educación del público porque, conforme a tu visión formalista del arte, éste tiene que revelarse ante el espectador tal y como es, y conmoverle por su aspecto. No ves necesaria la teoría, el concepto. Por tanto no ves necesaria la instrucción.

Yo sí creo que es necesaria para apreciar a gente como Beuys. Desgraciadamente este tipo de instrucción nos faltó durante 40 años. Pero creo que también es necesaria para apreciar a Velázquez, es decir, para no conformarse con una visión superficial de su destreza técnica.

Como a mí ya sé que no me vais a hacer caso os traigo una cita de un gran historiador del arte, Thomas E. Crow, sacada de uno de sus libros sobre David, el artista a causa del cual he vuelto por estos fueros y he llegado a los de Avelina Lésper. Va dedicada a todos los que, henchidos de ignorancia, creen que el concepto subyacente en una obra artística es una milonga, y también a los que cuando ven "Las meninas" se creen que lo entienden (suele ser la misma gente en uno y otro caso). Dice Crow sobre un cuadro neoclásico del siglo XVIII, aparentemente tan convencional como http://www.bc.edu/bc_org/avp/cas/his/CoreArt/art/resourcesb/dav_brutus.jpg "Los líctores devolviendo a Bruto los cuerpos de sus hijos":

La sublimidad es aquí la grandeza sorprendente de Demóstenes, tal y como Longino la elogia en "Sobre lo sublime". Sin entender esto, el espectador actual sencillamente estará CIEGO a los elementos cruciales de la pintura.

(Crow, Thomas E., Emulación, Madrid, 2002, pág. 144. El subrayado y las mayúsculas son míos)

Lo dicho: hay que ponerse al día.

Anxo Varela dijo...

O sea, ¿que hay que entender los "santitos"? ¿Si no, uno es incapaz de saber si le gusta el cuadro o no?

Entonces olvidémonos de todos y cada uno de los infinitos retratos de personajes anónimos, por ejemplo. O de gran parte del arte africano, del arte precolombino, del arte primitivo... cuyas culturas han perecido hace siglos, quedándonos tan sólo los objetos artísticos como único testigo de ellas. Olvidémonos de aquellos cuadros y esculturas, o músicas, hechas "a capricho", sin un programa conocido. Olvidémonos de tantos vestigios extraños pero seductores, como el extraño Manuscrito Voynich, ya que no conocemos ni su origen ni su programa rector.

Ese argumento historicista, con perdón, considero que es una chorrada como un piano. Por más que lo diga el Papa de Roma.

Evidentemente un conocimiento más o menos profundo de otros datos puede ayudar a apreciar mejor algunos aspectos de las obras. Pero para lo estético todo eso es prescindible. Primero ves si te gusta o no, luego envuelves ese placer o rechazo con paladas de conocimientos enciclopédicos. Pero no creo en lo contrario.

Si tú niegas la preeminencia del placer estético sobre los datos históricos, símbolos, biografía, etc, pues vale. Pero ni tú ni el Papa de Roma me harán estar de acuerdo con eso. Para mí -y para muchos Papas de Roma también- la cosa funciona al revés. Podríamos enzarzarnos en un concurso a ver cuántas autoridades son de tu opinión y cuántas otras son de la mía.

Pero francamente, creo que no añadiría nada útil a la discusión.

Y respecto al conceptualismo -lo digo por escandalizar, tan sólo- para mí efectivamente no vale ni el papel en el que se explica (artísticamente hablando, claro). Como sofisma es cojonudo, y como decía el bueno de Wolfe, los críticos son los verdaderos talentos en ese caso.

Rubén dijo...

Anxo: el movimiento internacional en arquitectura no es un mito. Sucedió, nos guste o no. El románico también homogeneizó Europa, y en muy poco tiempo. Es verdad que a partir del Renacimiento todo llega tarde a la peroferia, porque es cuando empiezan a surgir capitales del arte, con academias que prescriben lo que se debe hacer, cosa que en la Edad Media no existía. Pero las renovaciones llegan cada vez con menos retraso, y ya en el siglo XVIII (como muy tarde) la homogeneidad es patente si nos fijamos en las capitales artísticas, que se han multiplicado (ya no es sólo Florencia o Roma; está Berlín, San Petersburgo, Londres, Edimburgo, Madrid, y por encima de todas, París). Otra cosa es que en sitios periféricos como, por ejemplo, Santiago, la mayor parte de los que pintaban para las iglesias locales fueran unos retardatarios pseudobarrocos hasta bien entrado el siglo XIX. Pero no te engañes, Anxo: no lo hacían así para preservar alguna clase de idiosincrasia artística. Lo hacían porque simplemente estaban retrasados: no habían asumido todavía el lenguaje de los centros artísticos.

Si, por ejemplo, en las primeras décadas del siglo XX los Castelao, Souto y Maside no asumieron plenamente la vanguardia que se hacía en París no fue tanto para preservar una identidad gallega esencial, sino porque carecían del background necesario para dar ese paso.Sabían de sobra lo que se estaba haciendo en París, pero fueron incapaces (especialmente Castelao) de incardinarlo en su propia tradición.

Me hablas de Tàpies o Millares, o Saura. Son, aparte de excepciones en un panorama desolador, un testimonio de que el retraso era significativo en España y se había agudizado con la dictadura. Basta decir que todos ellos nacieron entre 10 y 20 años más tarde que sus equivalentes (en realidad referentes) americanos y europeos. Por ejemplo: dices que no se diferencia demasiado Millares de Burri. ¿Sabes cuál es la diferencia? Que Burri lo hizo 10 años antes. Y si te pones a mirar las fechas y a comparar generaciones verás que esto es así hasta más o menos los años 80, que es cuando aquí, insisto, nos ponemos al día. Otros, que no tuvieron franquismo, tuvieron comunismo. Y así, por ejemplo, los rusos no se pusieron al día hasta los 90. Pero poco a poco todos vamos cayendo.


Hoy en día la homogeneización es clarísima; de Nueva York a Cangas do Morrazo el arte es básicamente el mismo y hecho por artistas que pertenecen a las mismas generaciones. Hay hueco para las variantes locales, por supuesto, pero son mínimas. Todo esto, te lo aseguro, no es ningún mito. Se llama globalización.

Para terminar: si pintores como el "oficialmente denostado Rafael Úbeda" constituyen para vosotros modelos a seguir (en tanto que artistas tradicionales injustamente discriminados por la crítica) no os hacen falta más argumentos, con ello queda todo explicado y convenientemente ilustrado. La verdad es que no sé qué me conmueve más, si saber -como leo en el artículo correspondiente de la wikipedia- que en 1963 (mientras Beuys ya estaba explicando el arte a liebres muertas) el esforzado aspirante a artista pretendiese llegar a tal aprendiendo las "técnicas calcográficas de Hércules Seghers, junto al profesor Willen van Leusden", o el gran mérito profesional que su ex-alumno Anxo se atreve a esgrimir aquí (entiendo que elogiosamente): nada menos que el Premio de Roma, concedido en el mismo año (1965) en que Warhol anunciaba su renuncia a la pintura para dedicarse al cine y conocía a los integrantes de la futura Velvet Underground.

Anxo Varela dijo...

¿Y?

No estoy de acuerdo contigo, básicamente en nada. Tu discurso es una serie de tópicos, uno detrás de otro.

¿En qué es más avanzado o mejor hablarle a una liebre muerta que saber hacer un buen grabado al aguatinta? ¿En qué es más avanzado o mejor renunciar a la pintura para dedicarse al cine que pintar toda la vida? (por no hablar de si Warhol se puede considerar pintor o cineasta, cosa que dudo en ambos casos).

Respecto a lo anterior, a lo de los estilos internacionales de arquitectura, la Edad Media es buena muestra de que no hay tal. ¿Se parece en algo el románico lombardo y catalán al portugués o al francés, o al normando? Creo que no. ¿Es peor el estilo gótico inglés que el francés o el alemán? ¿Tiene algo que ver una iglesia de ladrillos alemana con un campanile italiano? ¿De verdad que no distingues el país por sus edificios medievales? Yo sí. Si algo diferencia al arte es su factura, no su "estilo", que es la etiqueta más engañosa que podemos echarnos a la cara.

¿Es bueno que las obras de estos "artistas" de los que trata el artículo en este post sean totalmente intercambiables entre sí con las de otros "artistas" chinos, africanos o norteamericanos? ¿Es bueno que incluso sus supuestos mensajes sean intercambiables con las obras sin merma alguna? ¿Cuando hablas de arquitectura, el estilo internacional es el que ha llenado el mundo de cajas de zapatos cutres? ¿El que ha hecho de la arquitectura un arte rechazado por sus propios habitantes? ¿El que ha hecho a todas las ciudades la misma? Yo a todo eso le llamo INDUSTRIA, no arte.

Y sí, hay una buena industria, o la ha habido en el siglo XX y lo que va de XXI. Pero a fuerza de casi cargarse la arquitectura, la música, la literatura, la pintura, la escultura, el cine... como artes.

Solo jodería encima creerse la versión industrial de la historia del arte.

Rubén dijo...

Es una falta de respeto total a la erudición de gente como Thomas E. Crow despacharle diciendo:

Ese argumento historicista, con perdón, considero que es una chorrada como un piano. Por más que lo diga el Papa de Roma.

Es además un canto a la ignorancia, un escupitajo a la cara de un sabio que ha dedicado su vida a estudiar para que los demás podamos enteranos por lo menos de algo.

Nunca me he ofendido por alusiones a mi persona, pero sí me indigna este desprecio a un verdadero sabio. Lo que este señor diga se discute con argumentos (quien los tenga). Pero no con un escupitajo de incultura:

Ese argumento historicista, con perdón, considero que es una chorrada como un piano. Por más que lo diga el Papa de Roma.

Increíble. La ignorancia es atrevida, y mucho.

Anxo Varela dijo...

Lo que tú citas de Crow es esto:

La sublimidad es aquí la grandeza sorprendente de Demóstenes, tal y como Longino la elogia en "Sobre lo sublime". Sin entender esto, el espectador actual sencillamente estará CIEGO a los elementos cruciales de la pintura.

Me parece de puta madre, pero habría que leer esa frase en su contexto, no así descontextualizada. Sigo diciendo lo mismo: no comparto ese criterio historicista (el tuyo) que niega la existencia del placer estético. Si Crow es un sabio, que no lo dudo, me extrañaría mucho que apoyase semejante opinión. Un sabio se guardaría mucho de negar que exista el placer estético, por mucho que pondere las maravillas de los conocimientos mitológicos, históricos, etc.

Si a ti te parece bien llamarme inculto y enfadarte pues fale pues fueno, pero entiende que para mí la ofensa es la que tú me haces, y el inculto eres tú, que desde que has llegado no has dejado de repetir los mismas manidos argumentos y sobadas excusas para defender su estrecha visión del arte como cosa intelectual, desafiando en su ignorancia el testimonio y escritos de muchísimos "Papas de Roma" que como ya te he dicho también hay y ha habido, sabios tan grandes -o incluso más- que Crow y que no opinan lo mismo que tú. Incluso dudo, ya te digo, que un especialista en el arte del siglo XVIII tenga una visión tan limitada del arte como puro panfleto o narración, que es la que tú defiendes.

Y si tan inculto te parezco yo -y supongo que tus compañeros de discusión, más los infinitos Papas de Roma que no comparten tu opinión- pues siempre tienes la posibilidad de salir de mi casa y volverte a algún blog que defienda la mierda en lata, que aunque no abundan, alguno hay.

Anónimo dijo...

¿Os que defendedes a arte contemporanea non sabedes falar sen insultar? Que Anxova non pense coma ti non che dá dereito a chamarlle ignorante. A túa última intervención si que me parece un "escupitajo".

Anónimo dijo...

Son o primeiro anónimo, rebautizado eiquí como "O anónimo cachondo". Vexo que seguides todos con ben pouco sentido do humor. De tódolos xeitos hai que recoñercerlle a Rubén que as cousas que di semellan interesantes, e Anxova debería responderlle con argumentos se pode. Anónimo 2: non vexo insulto por ningures. Ignorar significa non saber, e ignorante o que non sabe. Se Anxova non sabe ou non coñece a ese autor pois é un ignorante nel, iso é clarísimo. E se non entende a cita (eu tampouco a entendo) non pode dicir que é unha chorrada coma un piano. Pero ánimo rapaces, que siga a gresca!

Anxo Varela dijo...

No, anónimo "cachondo" (yo no veo tu cachondeo ahora por ninguna parte), no. Te lo explico: no estar de acuerdo con algo no significa ser ignorante. Puede que los de la Santa Inquisición "opinaran" así, pero yo no.

Simplemente, con o sin Rubén (la frase de Crow es muy ambigua sin su contexto), no comparto el criterio de que la sensibilidad artística es el segundo impulso. Es el primero. Me lo diga Rubén, tú o, como digo, el Papa de Roma.

Repito: hay expertos (aka Papas de Roma) para todos los gustos. "Rubenófilos" y "Anxovófilos".

Tengo sospechas fundadas de que Crow no opina igual que Rubén o tú. El criterio de Rubén es increíblemente estrecho y predecible, se encuadra en un intelectualismo estético estricto.

Un sabio ni tiene miras estrechas ni es predecible. Por lo tanto, infiero, aplicando la lógica pura: o Crow no opina lo mismo que Rubén (intelectualismo estético estricto) o si acepta una postura tan limitada y cuestionada no es un sabio.

De todos modos a mí me gusta el arte del siglo XVIII, y en cuanto pueda me leeré algo de Crow, por supuesto. Pero que Rubén haya leído un libro que yo no he leído no le hace más inteligente ni más acertado, ni más educado.

Hay tontos solemnes muy leídos. Pero me gustaría que Rubén o tú, cachondo, respondiérais con argumentos, para variar.

Y volviendo al tema de esta entrada, que nos estamos yendo por los Cerros de Úbeda:
¿qué hace que esos escaparates sean arte?

Para mí no lo son.

Anónimo dijo...

Rubén, defendemos posturas muy diferentes, es evidente, pero no creo que antagónicas.
Yo no creo que no merezca la pena estudiar y valorar el contexto histórico de una obra, al igual que supongo que tú también verás necesario que esa obra transmita algo al espectador, independientemente de la explicación histórica que podamos darle.
La diferencia está en que para mí, PRIMERO la obra debe transmitir algo por sí sola...las obras buenas de verdad son intemporales, y tienen un valor más allá de su contexto histórico.
Para tí es más importante, o al menos prioritario, el envoltorio teórico que lo que diga la obra independientemente de él...pues bueno, es otra opinión, yo la respeto pero entiendo las prioridades al revés que tú.
Espero por enésima vez que no taches de igorante, ni de hacer apología de la ignorancia, ni de votante de UPD,...que no adjetives peyorativa ni sarcásticamente, en definitiva, a alguien que simplemente no ve las cosas como tú.
Y respecto a lo de Úbeda, tengo también que mostrar mi perplejidad por tu argumentación:Rafael úbeda me parece un artistazo, aunque eso, como todo, es opinable.
Lo que no entiendo es que hagas un escarnio del hecho de que se molestase en aprender las técnicas en las que le interesaba expresarse...veo que delatas que para tí no es necesario aprender ninguna técnica, que un artista se expresa por el simple hecho de querer hacerlo, sin SABER nada de nada. Muy contemporánea tu postura, sin duda.
Y que digas que al mismo tiempo, Beuys le explicaba el arte a una liebre muerta, como si eso supusiera un adelanto que tuvierámos que imitar aquí por narices...en Fín.
Bueno, imagino que sabrás que tu admirado Beuys no era votante de UPD, sino piloto de la aviación nazi. No sé si consideras eso mejor o peor.
E insisto en la pregunta de Anxo, que al fín y al cabo es de lo que va el post..¿tú consideras arte de verdad ESO de las fotos?¿a tí te dice algo?

Rubén dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
Anónimo dijo...

Hei! Rubén: iso máis ou menos xa o dixera eu, eh? Que conste!

Rubén dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
Anónimo dijo...

Bueno, e logo o asunto do sublime, de que vai?

Anxo Varela dijo...

He borrado el comentario de Rubén. Gritos y mala educación es algo que no tolero en mi casa.

Antes de presumir de cultura empieza por educar tus maneras. Sé que este usuario dirá que la censura es injustificada. A todo el que tenga curiosidad le puedo enviar su comentario por correo electrónico si me lo solicita.

Creo que este tipo de "argumentos" basados en el insulto ilustran muy bien las maneras de los defensores de los prejuicios sobre arte.

A partir de ahora, y como no toleraré estas horribles salidas de tono en el futuro, paso a habilitar la moderación de comentarios. Lo siento por la agilidad a la que todos estábamos acostumbrados, pero con estos elementos impresentables no queda otro remedio.

Anónimo dijo...

Pues no estaría mal conocer el comentario para poder opinar:
robertferx@hotmail.com

Anxo Varela dijo...

Ya está enviado.

Anónimo dijo...

Qué esaxeración. É certo que o ton de Rubén foi de cabreo, incluso maleducado, pero non me pareceu máis ofensivo que as rifas que todos temos nos bares, non é? Dicir "puto problema" ou que alguén se pasa a arte polo "forro dos collóns" non creo que sexa para tanto. Ao final quedamos sen o comentario que eu penso que tiña bastante razón (de feito xa dixen que eu dixera algo semellante antes). Creo que o que pasa en realidade é que a Anxova lle molestou máis o contido que as formas, que o tildasen de ignorante.

Anxo Varela dijo...

A ti pode que che pareza normal andar por aí con eses modais. A min ensináronme outra cousa.

Non tolero a mala educación. Teño moita paciencia, pero o Rubén este -supoño que será amigo teu- xa pasara antes por aquí, e sempre co insulto nos labios. E chega un momento en que un chega a fartarse.

Cando estes elementos non saben que contestar a un argumento responden co insulto. E gustan do insulto e fan del un costume. E xa me fartei. Síntoo polo teu divertimento.

O meu argumento segue en pé, penso que sexa quen sexa e diga o que diga este ou outro historiador, filósofo, etc, hai dúas maneiras de ver a arte perfectamente válidas: a teoría antes que a sensación, ou a sensación antes que a teoría. Hai expertos de ambos bandos para dar e tomar (cousa que seguro descoñece este usuario). E a miña opinión ao respecto e, como a de Mariano, xusto a contraria que a del.

Eu discutiría isto encantado, durante horas, cunha copa na man ou cun sorriso. Pero só se o interlocutor primeiro: escoita. Segundo: responde aos argumentos con argumentos e non con descalificacións.

Pero o caso de este usuario é outro: como un neno caprichoso busca a aprobación, e se non a obtén enfurrúñase e insulta. E por iso non paso. Haberá outros foros nos que poda lucirse e sacar brillo ao seu ego e complexo evidente de superioridade, pero aquí non quero xente así, interésame o debate sobre arte, non as exhibicións de galo de pelexa facendo gala dun nulo respecto polos demais. Para iso xa temos en Ferrol personaxes como o pintor González Collado, ou nos vídeos a un tal Aznar, ou Umbral, Gil y Gil, ou os personaxes do programa "Tómbola", ou "Gran Hermano", que luciron a súa mala educación na televisión. Os que gusten deses comportamentos poden ir a Youtube, seguro que hai varias ducias de vídeos dos seus heroes.

Anónimo dijo...

Ya te lo he dicho personalmente Anxo, creo que te equivocas. El comentario es ciertamente mal educado pero tiene interés. ¿Puedo reproducirlo yo?

Anxo Varela dijo...

Como te he dicho en un correo personal,

"Puede que me haya excedido al borrar ese comentario y limitar los comentarios. Pero de verdad que ha llegado a tocarme los cojones, dicho mal y pronto. No ya por su mala educación, sino porque además no responde a los demás y ya no estaba aportando nada al debate, repitiendo como un niño cabreado lo mismo una y otra vez, quizá esperando así tener algo de razón. Hace tiempo que me he cansado de estas actitudes, pues esta gente no busca debatir, sino ¿lucirse? ¿faltando?

De todos modos este muchacho tiene un blog, junto a dos amigos suyos, y si te gusta leer lo que él pone puedes visitarlo. Supongo que pasará a ponerme a parir e intentará reírse de mí. Pues que le aproveche, pero a mí no me interesa seguirle el juego, no es mi "rollo". Y creo que hago bien ahuyentándolo. Esta es la dirección de su blog:

http://nonhaidubida.blogspot.com/

En fin, me fastidian estos asuntos, pues no soy amigo de guerras ni de dar pábulo a quienes las buscan.

Ya digo, a quien le interese le enviaré el comentario, pero aquí no lo publicaré de nuevo.

Y me gustaría volver al asunto central y olvidarnos de una vez de estas discusiones de bar. Hoy he visto otro de los escaparates, que simula ser un videoclub. Lo cierto es que está bastante logrado en cuanto a que realmente parece un videoclub. ¿Habéis visto alguna de estas "obras"?

Anónimo dijo...

Yo no, si están todas en Ferrol hace tiempo que no voy por ahí...¿no tienes las fotos de alguna más?

Anxo Varela dijo...

Iba con prisa, a ver si mañana pongo alguna más.

Anónimo dijo...

Sobre o asunto do sublime, alguén pode explicarmo? Qué quere dicir a dichosa cita de Thomas E. Crow?

Anónimo dijo...

a mi también me gustaria conocer los comentarios suprimidos. mi mail teucro82@hotmail.com

Unknown dijo...

¿Que opinión os merece esta "actuación"?

http://www.lavozdegalicia.es/barbanza/2009/01/22/0003_7476713.htm

Cada día está máis animado este blog... é unha ledicia!

Anónimo dijo...

Hola, Pablo...
La opinión que me merece es que es lamentable tener esta clase política-cultural tan sumamente mediocre gobernando.
La cantidad de dinero que se gastan los concellos en crear y sufragar mierdARTE, y el arte que ya existía o pudiere existir, y por lo tanto es gratuíto, a tomar por saco y aquí no ha pasado nada...
No he visto la escultura del hombre este, pero no hace falta para ser consciente de en manos de quién estamos.

Aída dijo...

Hola Anxo!
Gracias por los enlaces.
Sólo he visto las dos fotos de las maravillosas "obras de arte para escaparates" que tienes en el blog y, suficiente.
Desde luego que sí, totalmente en la línea de las expuestas en la "fabulosa" exposición de la Facultad de Bellas Artes de Pontevedra.
De hecho, la "pieza" de la hoja cuadriculada con agujeritos sobre pedestal, pienso que iría perfecta para el escaparate de una papelería; eso sí, hipercutre.
Un saludo